خود کرده را تدبیر نیست ....؟

روزی که «منتظر الزیدی» خبرنگار عراقی، در ۱۴ دسامبر ۲۰۰۸ دو لنگه کفش خود را به سوی جرج بوش <رئیس جمهور وقت آمریکا>پرتاب کرد، دستگاه تبلیغات <خلافت> اسلامی چندان که گویی اقدام شجاعانه‌ای توسط این خبرنگار صورت گرفته به پوشش این خبر تا آنجا پرداخت که صحنه پرتاب کفش را صدها بار از سیمای  اسلامی پخش کرد.
<خلافت> اسلامی به این اکتفا نکرد و بخشی از برنامه‌های تفریحی مدارس ابتدائی را به کفش‌پرانی کودکان خردسال به تصویر جرج بوش اختصاص داد تا نشانی باشد از تزریق نفرت به نسل جدیدی که به جای بازهای آموزنده، می‌باید رفتار دون شئونات را بیاموزند!.
پنج سال از حادثه کفش‌پرانی به جرج بوش گذشت تا در سفر احمدی نژاد به مصر، همان رفتار اما این بار توسط یک شهروند خشمگین سوری مقیم مصر تکرار شود. این در حالی بود که این سفر، سفری متمایز از دیگر سفرهای احمدی نژاد به شمار می‌رفت. <خلافت> اسلامی از آغاز انقلاب!،  ۳۴ سال به انتظار نشسته بود تا امکان تجدید دیدار سران دو کشور ایران  و مصر فراهم گردد.
*
سه روز دیدار احمدی‌نژاد از مصر مصادف با دو بار یورش معترضان به حضور او در قاهره بود. بار نخست «عزالدین خلیل جاسم» معترض سوری در خاتمه زیارت احمدی‌نژاد از مسجد الحسین (مسجدی که زیارتگاهی معروف در قاهره است) او را با دو لنگه کفش خود، مورد حمله قرار داد. بار دوم در درون اقامتگاه کاردار  اسلامی، یک جوان مصری مبادرت به حمله او نمود.
*
اینک عزالدین همچون منتظر الزیدی از شهرت گسترده برخوردار شده است در حالی که رفتار دولت میزبان با این دو یکسان نبود. دولت عراق منتظر الزیدی را به سه سال حبس محکوم کرده بود در حالی که عزالدین در همان دقایق اول توسط پلیس مصر رها شد.
* اگر نبود استقبال <خلافت> اسلامی از رفتار دور از نزاکت خبرنگار عراقی، امروز می‌توانست لااقل به استناد رفتار ناپسند  ضارب، منطق او را تخطئه کند. اما معروف است که «خود کرده را تدبیر نیست». رژیمی که رفتار دور از شئونات را برای دیگران تا آنجا می‌پسند که آن را «انتفاضه کفش» می‌نامید!، امروز خود به همان روش تحقیر شده است. کفش‌پرانی به احمدی نژاد، تحقیر و توهین شخص او نبود. تحقیر رژیمی بود که او نمایندگی آن را دارد.